ප්‍රශ්ණ නොකරමි
අත හරිමි අංක හරඹය
අමතක කරමි සුන්දර වදන්
තර්ක නොකරමි
සිදුවූ ඝාතනය මිලේච්චද නැද්ද යන්න
එහෙත්
අමතක වීද
කෑලි කෑලි වූ
වලක් අහිමි වූ
කෑම පතඋඩ මැරී වැටුණු
දස දහස් ගණනකගේ
අහිංක මතකය.

වෙන අරගලයක් නොමැතිවම
ජීවන අරගලය මැදදී
බඩදරු අම්මලා කෑලි කෑලි වූ ඒ අතීතය
අම්මාගේ දෙතනේ කිරි බොන කාලයේම
හිනැහුණු දැගලූ ඇදවිට්ටමේම
හිස පොඩි වන්නට ගැසූ කිරි කැටියන්ගේ විලාපය
ප්‍රශ්න නොකරමි මම
ලෙහෙසි මරණත් තිබුනාද යන්න
සංසන්දය කරන්නට
උත්සුක නොවෙමි මම
මළවුන්ගේ ආත්මය
ඉතිරිවූ වන්ගේ සදාකාලික වැලපීම
එහෙත් සිතා ගත නොහේ මට
ඉතිරිවූවකු වීමට හැකියාවක් තිබුනාද?
මෙහිම අනෙක් පස මට.

ඉතිරි වේද අපටත්
"අවතැන්" කදවුරක්.
පෙන්වාවිද ලොකයට
දැනේවිද ලෝකයට
සිංහල කියා ජාතියක්
ලංකාව කියා දූපතක
තිබූ බවක්

හිරකදවුරක් කියා නුඹට සිතෙන
අවතැන් කදවුරේ
කන්ඩ ටික උඹට දෙන්නේ කවුද කියා සිතපන්
උඹේ උන්ම වෙඩි පිට වෙඩි තියද්දී
ඒ වෙඩි පහර මැද්දේ
උඹව බේරාගත්තේ කවුද කියා මතක් කරපන්.
උඹට කන්ඩ බත්කට දුන්නේ කවුද කියල මතක්කරපන්.
උඹට වතුර උගුර දුන්නේ උට බොන්ඩ තිබ්බ එක නෙමේද
කියල හිතෙන් අහපන්.

උඹම බෝම්බ ඇතිරූ බිම
උඹටම ඉන්ඩ පුළුවන්ද
උඹෙන්ම අහපන්
උඹම හංගපු බෝම්බයට උඹේම දරුවෙක්
බිලිවෙන්ඩ ඕනෙද
උඹම උඹෙන් අහල බලපන්.

අවුරුදු තිහක් තිස්සේ හිටියේ
හිරකදවුරක නෙමේද හිටියේ
අපිනං එහෙමයි
ගෙදරින් පිට කොතනත් මරණයත්
අපිත් එක්කමයි හිටියේ.
වෙනසකට තිබ්බේ අපිව
වැළදගන්නේ කොයිවෙලේද
කියන එක විතරමයි.

එක අතකින් මට වැඩිය උඹ වාසනාවන්තයි
කෑලි කෑලි කැපුව තාත්තගේ අම්මගේ කෑලි
එකතුකරන්ඩ උඹ මට ඉඩත් තිබ්බේ නෑ
ඒ ගොඩටම කෑලිකෑලි කරලා දැම්මා මිසක
පහුරුගාන්ඩවත් පුළුවන් වයසක් දෙන්ඩ උඹට ඕනඋනේ නෑ

බලහත්කාරෙන් පලිහක් හැදුවේ නෑ
වෙඩිතියාගන්න බෝම්බ ගහගන්න මැද්දට
කැමැත්තෙන්ම ගිහින්
උන්ඩය එනකං බලාගෙන උඹ හිටියා නේද
මම එහෙම හිතුවත් එහෙම නොහිතපු
රතු ලේ වලින්ම හැදිච්ච අපේම කොල්ලො
උඹලා වෙනුවෙන් ඒ ලේ හැලුවා

ඒ දුර ඉදල ගැහුවොත්
උඹටත් වදී කියන බයට
ඒ හලපු ලේවලට ගෞරව කරපන්
උඹට තුවක්කුව නොහරවපු ඒ අත්වලට
ආචාර කරපන්

අන්තිමයා තෙක් සටන්වැදුනු සටනකින්
තමන්ගේම රටක් හදාගන්ඩ
ගැහැණු මිනිස්සු ජීවිතය දුන්න
ඒත් තමන්ගේම තවත් කොටසක් බේරගන්ඩ
සටන් වැදුන් පිරිසකගෙන්
මැරුම්කාපු
පිරිසක් අතරෙන් පණ බේරගන්ඩ
පැනල ගිය
කොටසකුත් හිටපු බව ඉතිහාසය
අමතක කර දමාවිද

මරාගන්ඩවත් වෙලාවක් නැතුව
දුවන්ඩ සිද්ද වෙච්ච හින්ද
පණ බේරුණු වාසනා වන්තයො අතරෙ
එහෙම වාසනාවන්ත නොවුනු අය
කීයක් හිටියද කියල දන්නෙත්
උඹම තමා

ලියන්නේ නෑ උඹට
ආරාධනා කවි
රජුන් ගැන ලිව්ව
සෙන්පතින්ට සෙත්පැතුව
මගේ පන්හිදෙන්

උඹ හිදපන් තල්වැටෙන් එහා
සිහින මවමින් උඹේම දේශයක් ගැන
උඹේම ජාතියේ තව කොටසක්
කොළඹ ඉදල දෙන ලනු මැල්ලුම
යුරෝපයේ ඉදල දෙන ඩොලර්එක
තදින් බදාගෙන
උඹ දන්නේ නෑ
උන් උඹට ඔය ලනුව
ඔය ඩොලර්එක දෙන්නේ
උගේ සුඛවිහරණයට කියලා

උඹ තවත් වරක් උඹේම රටක් ගැන
ලස්සන සිහිනයක් මවපන්
ඒ සිහිනේ උඹේ ළමයින්ටත් පෙන්නපන්
හැබැයි.............
හැබෑනොවෙන ඒ සිහිනෙන්
උඹ නැගිටිද්දි
උඹේ ළමයින්ටත්
ඔය කවියම ලියන්ඩ වෙයි.

උඹම තීරණය කරපන්


තරිදු රණසිංහ
2009 08